کانون نویسندگان ایران، پس از قتل
فجیع دو نویسنده عضو کانون، محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، به دست عُمال دولتی
در روز ۱۳ آذر سال ۱۳۷۷، این روز را "روز مبارزه با سانسور" اعلام کرد،
و هر ساله در رابطه با سانسور بیانیه ای صادر کرده است.
نتیجه‌ی چند دهه سانسور و سیاست‌های
استوار بر قلع و قمع فرهنگی را دیگر آسان می‌توان در جای جای جامعه و حتی در این
گفته‌ی رییس کتاب‌خانه‌ی ملی مشاهده کرد:
"70 درصد کتاب‌هایی که در
کتابخانه‌های عمومی سراسر کشور وجود دارد، حتی یک بار نیز توسط مردم برداشته نشده
است. چرا کتابخانه‌ها باید با کتاب های بی‌ارزش پر شوند؟ " به این گفته، سیر
نزولی تیراژ کتاب به 350 نسخه برای جمعیت هشتاد میلیونی را اضافه کنیم تا
میزان خفت کتاب و کتاب‌خوانی را بهتر دریابیم. اما گویا در نظر متولیان فرهنگی
همین اندازه سانسور کافی نیست که در تریبون‌های رسمی از سوزاندن کتاب سخن می‌گویند.
باید گفت آنچه تا کنون بر سر کتاب
آمده است از حیث نتیجه بسیار هولناک‌تر از کتاب‌سوزان است سال‌هاست که حاکمیت آتشتیغ
سانسور را به جان کتاب انداخته است و اگر چه شعله‌ی آن ناپیداست اما خاکستر عواقب
آن را به روشنی می‌توان دید. سینما، تئاتر و موسیقی غیر دولتی و مستقل
نیز در تنگناهایی دشوار افتاده‌اند و وضعیتی بهتر از کتاب ندارند .
اما این فقط گوشه‌ای و مشتی از خروار واقعیت
است زیرا سانسور از نویسندگان و هنرمندان، آغاز، و به آنها ختم نمی‌شود بلکه همه‌ی
اقشار مردم را دربر می‌گیرد. نیمی از مردم حق استفاده‌ی موسیقیایی از صدای خود را
ندارند. همین چند روز پیش بود که علی جنتی وزیر ارشاد بار دیگر تکرار و تاکید کرد
که وزارتخانه‌ی متبوعه‌اش به زنان اجازه‌ی تک‌خوانی نخواهد داد. دست‌رسی آزاد و
آسان به اطلاعات که از حقوق اولیه‌ی انسان‌هاست و قاعدتا باید فعالیتی لازم،
رایگان و مفرح باشد، در ایران با سانسوردولتی روزنامه‌ها و حذف ژورنالیسم مستقل و
سانسور اینترنت و فیلترینگ سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی و شلیک پارازیت به ماهواره‌ها،
برای مردم به فعالیتی عذاب‌آور و پرهزینه بدل شده است.
آنها که در همین شرایط و با وجود
سانسور شدید از ابراز نظر و اعتراض خود باز نمی‌مانند با تهدید، بازداشت و زندان،
این وجه مکمل سانسور، مواجه می‌شوند. چند تن از نویسندگان ، روزنامه‌نگاران ،
فعالان کارگری و مدنی در ماه‌های اخیر به زندان افتاده و برخی دیگر احکام سنگین
گرفته‌اند. صدورحکم اعدام عقیدتی که در یک سال گذشته شاهد اوج تازه‌ی آن بودیم و
در یک مورد نیز اجرا شد، در حقیقت ادامه‌ی سانسوراست؛ سانسور با طناب دار.
اگر مقاومت و مبارزه‌ی بحق و شجاعانه‌ی
مردم و نویسندگان و هنرمندان سانسورستیز در این سال‌ها نبود معلوم نیست اکنون به
قعر کدام قرن، واپس رانده شده بودیم. این، اصلی‌ترین راه مواجهه با سانسوری است که
حق آزادی بیان را به تمامی نشانه رفته است. جامعه و ادبیات و هنرما بیش از هر زمان
دیگر بهمقابله با هر گونه سانسور، و طلب آزادی بیانِ بی هیچ حصر و استثنا نیاز
دارد. سیزده آذر نماد چنین مقابله و مقاومتی است. سیزده آذر روز مبارزه با سانسور،
روز فریاد زدن آزادی بیان است.
کانون نویسندگان ایران این روز را
گرامی می‌دارد و بر لغو و محو هر گونه سانسور پای می‌فشارد و از همگان به ویژه
نویسندگان ، هنرمندان و روشنفکران می‌خواهد که با هر روش ممکن در بزرگداشت سیزده
آذر بکوشند.
(کانون نویسندگان ایران – 13آذر
1394 )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر